Ben onu kalbimde büyüttüm.

6 yıl önce biyolojik anne baba olamayacağımızı öğrendikten sonra, evlat edinmeye karar verdik. Baturalp ismini verdiğimiz oğlumuzu doğar doğmaz kucağımıza aldık.

Yeni düzenimize alışmaya çalışırken oğlumuz rahatsızlandı, daha 20 günlüktü. Hastanede menenjit teşhisi kondu. Durumu o kadar ağırdı ki neredeyse hiç umut vermediler.

Şimdi 6 yaşında, hayata var gücüyle tutundu. Ancak bedenini hiç bir şekilde kullanamıyor, konuşmuyor, gülmüyor ve en ağırı hiç bir isteğini dile getiremiyor.

Baturalp’a karşı eşimin de benim de sonsuz bir sevgimiz var. Biyolojik ailesinin istemediği bir çocuk olarak dünyaya gelmesi bir yana, bir yandan da minicik bedeniyle bu ağır hastalığı ile mücadele ediyor.

Oğlumu karnımda büyütmemiş olabilirim ancak ben o'nu kalbimde büyüttüm. Ne uykusuz geceler, ne zor tedavi süreçleri, ne maddi ne manevi çabalar bana da eşime de bir an dahi yük gelmedi.

Çevremizdeki insanlar bizim oğlumuz için büyük bir şans olduğumuzu dile getirirler sık sık, ancak o bizim şansımız.

Türkiye şartlarında engelli olmak ne demekmiş yaşaya yaşaya öğrendik. Yüzme bilmeden denize düşmüş gibi, çırpınarak bir yola girebildik.

Fizik tedavi uzmanımız, ailelere yol gösterir misiniz diye bir teklifte bulundu. Seve seve elimden geldiğince destek olacağım, tecrübelerimi paylaşacağım.

Eskişehir engelliler için iyi işler yapılan bir şehir. Oğlumuz 4 yaşındayken fiziksel şartlarına rağmen anaokuluna yazıldı. Arkadaşları hiç yadırgamadılar, çok sevdiler.

Sene sonunda öğretmeni, fotoğraflarından oluşan bir klip hazırlamıştı, Baturalp ile ilgili yaşadığım en mutlu gündü.

Herkesin evladı ile ilgili umutları, hayalleri vardır. Benim tek bir hayalim var. Uzak ya da yakın ama bir gün, bir kez dahi olsa bana ‘anne’ diye seslenmesi...

-- Sema Çebi(Anne)
Eskişehir, 7 Temmuz 2018

Fotoğrafçı: Melek Alpaslan

Güzel yüzünüzdeki gülümseme,anne sevginiz hiç eksik olmasın...Dünyanın siz gibi insanlara çok ihtiyacı var :(

Sevgiyle kalın...

Chenay Kobak