Sönme gün ışığım...

İkinci bebeği olacağını öğrenince çok sevindi. 3 yaşındaki oğlunu doğacak kardeşi için hazırlamaya başladı…
Bebeğin kız olacağı anlaşıldı. Oğlu annesinin karnındaki kardeşine her gün şarkı söyledi. Kardeşini daha görmeden bir sevgi bağı oluştu.
Zamanı geldi, doğum sancıları başladı. Fakat bir sorun vardı. Doktorlar çaresizdi. Bir sezaryen ameliyatı gerekiyordu.
Ameliyat çok zor geçti. Sonunda bebek doğdu. Bebeğin durumu ciddiydi.
Bebek, yoğun bakım ünitesine kaldırıldı. Günler geçtikçe küçük kızın durumu kötüye gidiyordu. Doktorlar üzgündü, çocuğun kurtulma ümidi yoktu. Bebekleri için evlerinde bir oda düzenlemişlerdi. Şimdi, cenaze için hazırlanıyorlardı.
Oğulları, kız kardeşini görebilmek için yalvarıyordu.
-Kardeşime şarkı söylemek istiyorum- diyordu.
Ama yoğun bakım ünitesine çocukların girmesi yasaktı.
Sonunda kadın kararını verdi. Bebeği nasıl olsa ölecekti. Çocuğunun kardeşini görmesini engellemeyecekti. Ne yapıp edip çocuğu içeri sokacaktı.
Oğluna, oldukça büyük gelen bir ziyaretçi giysisi giydirdi ve yoğun bakım ünitesine soktu. Çocuk yürüyen bir çamaşır torbası gibiydi. Başhemşire onun bir çocuk olduğunu fark etti.
-O çocuğu içeri sokamazsınız- diye uyardı.
Kadın başhemşireye dönerek bağırdı:

-Oğlum kız kardeşine şarkı söylemeden buradan çıkmayacak.
Oğlunu kız kardeşinin yatağına götürdü.
Küçük kız yaşam savaşını yitirmek üzereydi. Çocuk, bir süre kardeşinin yüzüne baktı. 3 yaşındaki bir çocuğun saf, temiz, pırıl pırıl sesiyle şu şarkıyı mırıldandı:

-Sen benim gün ışığımsın, tek gün ışığım, gökyüzü griyken beni mutlu edersin.

Küçük kız bu sesi tanıdı, aniden tepki verdi. Kalp atışları düzelmeye başladı.

 Annesi:

-Şarkıyı sürdür- dedi oğluna. Küçük çocuk devam etti:
-Seni ne çok sevdiğimi asla bilmeyeceksin, lütfen gün ışığını benden alma bebeğim.
Çocuk şarkıyı sürdürdükçe, bebek, kesik kesik nefes almasını hızlandırdı. Annesi, göz yaşları içinde:
- Devam et oğlum- dedi.
- Geçen gece uyurken rüyamda seni kollarıma aldığımı gördüm bebeğim.
Şimdi, onu içeri almak istemeyen hemşirenin yüzü de gözyaşları içindeydi.
Bütün hastane personeli, doktorlar başlarına toplanmıştı. Annesi de coşkuyla şarkıya katıldı.
- Seni ne çok sevdiğimi asla bilmeyeceksin bebeğim. Lütfen gün ışığını benden alma.
Anne, oğul şarkılarını sürdürdü. Ve küçük kız birkaç gün sonra iyileşmeye başladı... Abisine, annesine, odasına kavuştu.

Oğlu otizm olan bir anne bir gün bana şöyle demişti;"Biliyormusunuz, ben çocuğuma hiç farklı davranmadım, başkaları ona onun farklı olduğunu farkettirdiler.Ben onu sadece sevdim.Sadece, sevdim.Doktorlar bundan fazlası olmaz dediler,asla inanmadım.Gerekeni yaptılar ama benim sevgimin önüne geçemediler.Oğlumu iyileştiren benim sevgim oldu"demişti.
Sevdiğiniz insanlar için ümidinizi kesmeyin...Sevgisiz, ümitsiz kalmayın.Bırakmayın!

Hep inandığım ve savunduğumu bir kez daha hatırlatayım;Söz yürekten çıkarsa yüreğe gider...ama dilden çıkarsa kulağı aşamaz...!

Sevdiklerinize Sevgiyle Sarılarak Kalın...

Chenay Kobak