Bir umut gerek bazen
Kapanmaz dediğin derin yaraların kapanmış ve sadece izi kalmış. Bitmez dediğin geceler seni esir almaktan caymış.
Bir umut gerek bazen,,
Yenidenlere, sil baştanlara, sıfırlanıp tekrar başlamalara neden olacak bir umut.
Ne kadar dipte görünse de kimi zaman, o umut daima bir yerde saklıdır.
Hep vardır ve gördüğün sürece hep olacaktır.
Hayat kendini sürekli revize eder sen istesen de istemesen de.
Kader dediğin nokta budur belki de. İnsanlar tanırsın, olaylar yaşarsın.
Kırılır, incinir, üzülürsün.
Ama yaşadıkların sayesinde olman gereken insan haline gelirsin.
Sınavlardan geçersin.
Birini tek kalemde verirken diğerlerinden bütünlemeye kalırsın.
Taa ki geçene kadar…
Günün birinde bakmışsın ki en atlatamam, altından kalkamam dediğin sınavı bile geçmişsin.
Yaşaman gerekeni sorgulamadan yaşayıp, sınavını vermişsin.
Kapanmaz dediğin derin yaraların kapanmış ve sadece izi kalmış.
Bitmez dediğin geceler seni esir almaktan caymış.
Meydan okursun hayata!
Yeniden yaşamaya başlarsın ve sıkı sıkı tutunursun umuduna.
İşte bu noktada başlar insan olgunlaşmaya.
Yaşadığın her şey bir puzzle parçası gibidir aslında.
Sen hayatının resmini ararken, parçaları deneyerek, sık sık yanılarak, bozup yeniden yaparak bulursun sonunda.
Parçalar yerine oturur ve resim çıkar ortaya.
O zaman arkana yaslanırsın ve keyifle izlersin inşa ettiklerini.
Tamamlanana kadar geçen süreci ise unutturur ortaya çıkan rengarenk bir hayat resmi.
